Mijn lieve mannetje

Mijn vriend praat er niet zoveel over; de onvruchtbaarheid,de pillen, de spuiten, de onzekerheid. Als hij er zelf over begint is het meestal een praktische vraag bv over mijn controle. Oh ja en over mijn stemmingwisselingen praat hij ook hihi. Als ik meer over zijn gedachtes en gevoelens wil weten dan moet ik het zelf vragen.
Maar als ik het aan hem vraag durft hij het wel allemaal te zeggen wat er in hem omgaat. Natuurlijk vindt hij het vervelend dat het zo moet en had hij gehoopt dat het anders zou gaan, in ieder geval makkelijker. Hij vindt het erg voor mij en vooral het aan de zijlijn staan van dit proces vindt hij lastig. Dit is voor hem ook de reden dat hij zich wat 'zakelijker' opstelt, bescherming. Hij maakt zich vooral veel zorgen. Wat het met mij doet, wat het met ons doet, tot hoever gaan we.

Gisteravond (vrijdag) vertelde ik hem dat ik voor het eerst in mijn been gespoten heb en dat ik best gek vond. Dat ik opnieuw moest wennen,alsof het de eerste keer was dat ik injecteerde. Hij pakte me vast en zei: "ik vind je heel stoer weet je dat. Ik weet dat je een stoer vrouwtje bent en ik zie dat soms wel eens als vanzelfsprekend maar bij dit soort dingen vind ik je echt bijzonder stoer en dapper. Je doet er niet moeilijk over, je doet het gewoon. Daar heb ik veel bewondering voor en dat wilde ik je even zeggen."
Ik zat sprakeloos op de bank, deze voelde ik niet aankomen. Lief van je zei ik maar dat hoef je niet te vinden hoor, hoorde ik mezelf een beetje verlegen antwoordde.  Jawel zei hij, dat moet wel. Vindt het ontzettend knap van je. De manier waarop jij dit doet zou ik niet na kunnen doen.
Wat ben je lief, mannetje van me.