1 doel maar 2 grenzen

In de auto,op de parkeerplaats, kwam het hoge woord eruit. Hij vond het zo ontzettend naar dat er iemand op die manier aan mij moet zitten. Hij had niet verwacht dat het onderzoek nu al zo anders zou zijn dan de follikelcontroles en moet er niet aan denken wat er allemaal bij de screening gaat gebeuren. Vreselijk vond hij het te horen waar de gyn tijdens het inwendige onderzoek allemaal naar aan het kijken was. Hij had expres al niet mee gekeken en begreep ook wel dat de gyn mij eigenlijk aan het begeleiden was tijdens het onderzoek maar het blijft een privé gebied wat bestemd is voor je partner en werd er echt akelig van. Van mijn flauwe gesprekjes en ‘grapjes’ naar hem toe was hij ook helmaal niet gediend. Hij was echt boos. Misschien naïef van hem en had hij zich niet goed (realistisch) voorbereidt op wat eventueel mocht gebeuren maar het zegt wel veel over zijn gevoelens over mij, over ons. Ik schrok natuurlijk wel van zijn reactie en probeerde hem in tranen uit te leggen dat ik al aanvoelde dat hij geïrriteerd was en dat ik hem probeerde te laten ontspannen door mijn flauwe gesprekjes omdat ik het anders niet zo goed wist. Iedereen dit kon voelen maar dat we daar kwamen om geholpen te worden en dat het dus niet het moment was om nors te gaan zitten doen of een zeer gesloten houding te gaan uitstralen, zei ik huilend tegen hem. Wij kozen er zelf voor om daar naartoe te gaan met dit probleem dus dan kan je toch niet verwachten dat ze geen inwendig onderzoek gaan doen. En dan moet je zeker geen rot-op-houding aan gaan nemen, je lichaamhouding sprak boekdelen hoor en je kon niet eens normaal antwoord geven op de vragen van de assistent. Ze zijn er voor ons omdat wij dit willen en dan ga je zo doen. Dus voordat ik het wist zaten we ruziënd.  Beetje anders einde dan waar ik vanuit was gegaan. Geen geknuffel, geen slaak van opluchting maar juist 2 uiterste. Bekijk ik het allemaal te zakelijk? Natuurlijk ben ik geen robot en heb ik er gedachtes bij maar ik had me wel ingesteld op veel (intieme/persoonlijke) vragen beantwoorden, inwendig onderzoek en misschien bloed prikken. Ik heb me daarop ingesteld dus misschien daarom mijn emoties even aan de kant gezet omdat dit gewoon moet gebeuren. Het is daarom ook dat ik denk; nog 1 onderzoek en dan uitslag. Het is niet leuk maar dit moet je nog 1x doen om een beeld te krijgen dus dan doen we dat. Even tanden op elkaar, dat kan je want je bent sterk. Snap heus dat manlief het niet fijn vindt om te horen ‘wilt u een kamertje of lukt het wel om binnen een uur uw zaad in te leveren’ maar ik begrijp niet goed dat het zo heftig voor hem is. Het is enige wat ik me kan indenken is dat je verplicht je daad moet verrichten en dit in een potje moet mikken. Nee, romantisch is het niet. Maar je hoeft geen gefriemel aan je lijf, niet 100x terug, jezelf spuiten, je overleveren aan de hormonen die door je lijf gieren, steeds een andere arts voor je te hebben. Jij moet alleen maar dat ene dingetje doen waar je eigenlijk niet zoveel van gaat merken en niets aan overhoudt. Deze verwijten hoorde ik mezelf tegen hem schreeuwen. Niet erg liefdevol natuurlijk maar ik kon er op dat moment gewoon niet bij dat hij uitgerekend nu (in mijn ogen) moeilijk ging doen en nu met een uitbarsting van emoties kwam. Begreep hij dan niet dat dit soort dingen nodig zijn om een beeld te krijgen waarom het niet lukt, wat er mis is met mij! Wat had hij anders verwacht? We zijn stil naar huis gereden.
Thuis elkaar eindelijk vast gepakt en rustig gepraat. Manlief heeft nu pas echt gevoeld, beseft waar hij in zit. Soort realiteitscheck. Ik heb dit al een tijdje en daarnaast ben ik zo ie zo een uiter en een kwebbelaar. Soms ook wel te (los van de hormonen). Ik weet niet of ik dit deze emotionele rollercoaster aankan. Ik en bang voor de uitslag en ik weet niet of ik de behandeling dan wel wil. Het doet zoveel met me. Ik wil jou een ons niet anders gaan zien, anders gaan voelen. Jij bent veel sterker dan ik. Ik vind het heel knap van je maar ik ben niet zo. Jij hebt een kracht en instelling die ik niet op dat vlak in me heb denk ik. Ik moet hier allemaal over na denken, laten bezinken. Het is nu nog zo vers dat ik er niet helder naar kan kijken. Ik begrijp wat je allemaal zegt en natuurlijk moet jij alles ondergaan en is het niet eerlijk als ik mijn deel niet doe maar dat is het juist denk ik. Ik vind het aan de zijlijn staan erg moeilijk, ik voel zoveel voor je dat het vreselijk vind wat jij moet ondergaan. EN dan ook nog eens op een gebied van ons is.
Na dit alles heb ik weet ik dus nu wel dat zijn grens van behandeling eerder is bereikt dan mijn grens. En dat is aan de ene kant prima want we zijn 2 individuen en zijn gevoel moet ik respecteren, maar ik ben wel bang dat zijn grens ver van die van mij vandaag licht en dan wordt het moeilijk.
De dagen na het onderzoek zijn we rustig geweest en hebben we elkaar vaker opgezocht voor een knuffel. Gelukkig werd hij langzaam aan weer zichzelf waardoor mijn gedachte over het grensgeschil is gaan liggen en heb ik mezelf gerustgesteld met; dat zien we dan wel weer. Iedere hindernis per stap.

2nd opinie dag.

Mijn laatste blog is ongeveer een maand gelden. Vind het lastig om uit te leggen waarom ik de afgelopen ervaringen niet eerder op papier heb kunnen zetten. Misschien bang, bang dat deze weg nu al zal eindigen. Als je dingen op papier zet worden ze naar mijn idee ECHT, dus dat het niet meer bij een gevoel blijft maar een tastbaar iets. Ik moest eerst de boel hier laten bezinken, afwachten welke kant het op zou gaan. Gelukkig zijn we in een rustiger vaarwater gekomen, vlak is het nog niet naar we hebben wel weer een beetje koers om maar in de sfeer te blijven.
De vorige keer vertelde ik dat ik vanaf mijn eisprong al menstruatiesteken voelde, ik had gelijk. Twee dagen na mijn 2nd opinie in R’dam kwam mijn bloeding. De 2nd opinie, daar keken we allebei naar uit(klinkt als iets vrolijks) maar ik ben erachter gekomen ik iets anders dan mijn partner. Ik keek er naar uit als een soort houvast; nu gaan ze vertellen hoe en wat. Mijn vriend meer als; eindelijk een professional maar in welke narigheid komen we en hoe confronterend gaat dit worden.
Ik heb de wachtruimte al als bijzonder ervaren. Schijnbaar waren er veel vrouwen/stellen die kwamen voor een terugplaatsing, de ene was al vaker geweest als de ander. Ze praten vrij hard en openlijk met elkaar hierover en ik vond zelfs de mannen er positief en relaxt overkomen. Zowel apart als bijzonder om daartussen te zitten. Ik kreeg opeens veel respect en bewondering voor die vrouwen en hun mannen maar tegelijk besef je waar je zit en waar het eventueel naartoe kan gaan.
Ik kreeg een andere gyn dan de bedoeling was omdat het nogal druk was maar we kenden daar geen één gynaecoloog dus dat maakte voor ons niet zo uit. Het was een fijne dokter, luisterde goed naar ons verhaal/zorgen en had een ontspannen houding. Was een vrij vlotte dokter, sommige dokters kunnen wat stijf en hoogachtend overkomen maar door zijn ‘open’ houding werd ik redelijk rustig. Naast de reden vroeg hij ook wat de verwachtingen van dit bezoek waren. Uitgelegd dat we graag wilde weten of we goed bezig waren omdat we voor ons gevoel nogal knullig en onprofessioneel behandelt voelde. Ik had heel veel voorbeelden willen geven maar was de helft en de meest heftige dingen juist vergeten op te noemen. Daar kwam ik in de auto terug naar huis natuurlijk achter. Stom Stom, door de spanningen denk ik. Maar goed, we worden in ieder geval opnieuw bekeken. Ja, dat gaat er gebeuren. Ze gaan het aanpakken alsof ik een nieuwe patiënt ben zonder behandelgeschiedenis. Ik vind dit een fijne insteek, geen vooroordelen of invloeden van andere artsen. Wel moesten beiden al veel vragen beantwoorden over de je eigen gezondheid en de gezondheid van de familieleden. Omdat het sperma van manlief nog nooit onderzocht is moet nu wel. Vervolgens kreeg ik een inwendig onderzoek. Gyn N had gezegd dat hij, op basis van mijn dossier, mij niet eens zou onderzoeken als hij bij mij de 2nd opinie moest uitvoeren omdat alles klopte wat hij deed(!)
Tijdens het onderzoek vertelde hij wat hij ging doen en wat ik eventueel zou voelen, ik mocht meekijken op het beeld waar hij ook wat toelichting bij gaf. Zal niet in details treden maar voor manlief was dit allemaal niet erg prettig om te horen, laat staan dat hij wilde meekijken. Alles zag er tot nu toe oké uit maar ik kreeg wel een uitstrijkje. Uitslag hiervan over 2 wkn. Omdat ze me dus als ‘nieuw’ gaan behandelen krijg ik over een paar weken een COLA-screening. Uitleg overgenomen van de website van het Erasmus MC: COLA screening staat voor Cyclus Oligo-Amenorroe, wat betekent onregelmatige of wegblijvende menstruatie. Deze screening wordt gedaan bij vrouwen die met deze klachten op de polikliniek gynaecologie komen. Met deze screening willen we de oorzaak van de onregelmatige menstruatie vaststellen, voordat een eventuele behandeling wordt ingesteld. Tijdens deze screening zal eerst een aantal vragen gesteld worden. Deze vragen zullen met name gaan over de menstruatie, dus het is aan te raden uw agenda mee te nemen waarin de laatste 8 menstruaties staan genoteerd. Tevens heeft u een formulier meegekregen met vragen over de familie. Deze moet u ook meenemen naar de Cola screening.
Daarnaast zal er een inwendige echo gemaakt worden. Hierbij zal gekeken worden naar de baarmoeder en de eierstokken, en wordt het aantal eiblaasjes (follikels) geteld. Voor de echo maakt het niet uit op welk moment van de cyclus u zit. Dus ook als u menstrueert, kan de afspraak gewoon doorgaan. Tot slot wordt er bloed geprikt. Hiervoor moet u nuchter zijn. Dat houdt in dat u vanaf 12 uur 's nachts niets meer mag eten of drinken. U mag ook 's ochtends uw tanden niet poetsen of roken. In het bloed wordt gekeken naar hormonen van de eierstokken, bijnieren en hersenen, om zo te kunnen bepalen waar de oorzaak van het probleem zich bevindt. Ook sluiten we een aantal andere oorzaken van onregelmatige menstruaties uit, zoals schildklier- en hypofyseproblemen (orgaantje in de hersenen). Alles bij elkaar bent u ongeveer drie kwartier bezig. De Cola screening vindt altijd om 8.00 uur, 8.30 uur of 9.00 uur plaats.Ongeveer 6 weken na de Cola screening krijgt u van uw behandelend arts de uitslag.
Aangezien ik uit mezelf geen cyclus aanmaak is het voor het onderzoek het beste als ik niet spuit, zo krijgen ze hopelijk een beter beeld van wat er disfunctioneert en hoe dit te behandelen. Gaan we natuurlijk doen maar helaas is het wel zo dat ik de uitslag pas in april krijg dus de komende 3,5 mnd geen kans op zwangerschap. Dit is natuurlijk balen als je al een tijd bezig bent maar als dit beter is voor een objectiever beeld dat vind ik dit prima. Omdat de screening en het sperma altijd vroeg in de ochtend gedaan moeten worden wordt het voor ons de dag van te voren een hotelletje pakken in de buurt van het ziekenhuis omdat we het anders niet gaan redden. Het sperma moet binnen een uur namelijk ingeleverd worden.
In de tussentijd had ik opgemerkt dat mijn vriend heel gespannen en ‘geïrriteerd’ was. Ik probeerde dit een beetje te laten verdwijnen door wat flauwe grapjes e.d. te maken maar het werd er niet beter op. Ik kon merken dat de arts en assistente tijdens het maken van de vervolgafspraken dit ook voelde.

Laatste cyclusweek.

Sprankje hoop…..
Cyclusdag 25, donderdag. Rechts niets veel verandering te zien, druiventrosje met kleine follikels. Gyn F moest wel weer even op mijn buik duwen omdat mijn eileiders lastig in beeld kwam, auw.
Links…tadaaaa daar is ie dan! 1 follikel is boven de 13m en dat betekent dat deze dus nu officieel een kans maakt zegt gyn F tegen ons. Volgens haar is het zo dat als een follikel boven de 12mm zit dat je er vanuit kan gaan dat deze gaat doorzetten, weer wat geleerd. Ik kijk mijn mannetje aan en ook hij kijkt opgewekt. Zaterdag terug en met een beetje geluk zondag of maandag Pregnyl spuiten.
Terugkopend naar de auto pakt mannetje mijn vast en krijg ik een dikke kus van hem. Nou dan gaan we van het weekend maar vaak romantisch doen hé, zegt hij met een ondeugende blik tegen me……

PCOS
Tussen neus en lippen door zei gyn N ineens; Dat zien we wel vaker bij vrouwen met PSOC. En vervolgende zijn verhaal. Dit is de eerste keer dat ik dit labeltje krijg. In al die jaren heeft nog geen 1 gyn dit tegen mij gezegd, dat ik bij deze doelgroep vrouwen hoor. Na inmiddels ook veel gelezen te hebben over stoornissen in de cyclus was ik er al achter gekomen dat ik daarbij hoorde maar het is me nog nooit gezegd. Nu vat ik dit tussen-neus-en-lippen-door-momentje niet echt op als hierbij krijgt u de diagnose. Misschien dat de gyn denkt dat ik dit wel al wist uit mijzelf of dat een andere gyn dit wel al eens gezegd heeft. Of hij denkt misschien; ja duh, wat dacht u dan dat u had. Ik heb er maar niets over gezegd dat ik dit nog nooit te horen heb gekregen om een welles nietes spelletje te voorkomen. Hieronder een korte uitleg van Wikipedia over PCOS:
Polycysteus-ovariumsyndroom^[1] (PCOS ^[1]) of syndroom van Stein-Leventhal^[1] is een aantal samenhangende afwijkingen, waarbij vaak (kleine) cysten in de eierstokken aanwezig zijn. De afwijkingen worden waarschijnlijk veroorzaakt door, en/of gaan gepaard met hormonale afwijkingen. Hierdoor ontwikkelen zich in de eierstokken (ovarium) meerdere (poly) cystes. De eicellen groeien niet of onregelmatig, waardoor er geen of onregelmatig een eisprongoptreedt en vrouwen onregelmatig of niet menstrueren. Doordat de eisprong onregelmatig of geheel niet plaatsvindt zijn deze vrouwen verminderd vruchtbaar. Een hormoonbehandeling kan dit verhelpen.

Onder symptomen herken ik mezelf wel een beetje maar een herkenbaar en veel voorkomend iets wat ik juist niet heb zijn de cysten. Nog nooit gehad.

Zaterdag bleek de follikel wel gegroeid te zijn maar nog niet wat we verwacht hadden. Domper. Nog even doorgaan met spuiten en maandag terug. Onzeker en teleurgesteld loop ik terug naar de auto. Zal vast weer eens mis gaan, spookt er door mijn gedachten.
Maandag keerde onze glimlach terug! Ja hoor het is zover, de volgende dag mag ik Pregnyl; spuiten om de eisprong op te wekken. Heel eerlijk heb ik 2 kansen, 2 grote follikels! Maar, zei gyn F, gezien het feit dat je al op leeftijd bent (pardon ik ben 33!?!) denk ik niet dat de kans heel groot is dat er 2 bevrucht kunnen raken. Die dag was ik vrij zenuwachtig voor het zetten van de Pregnyl gezien mijn klungeligheid van de 1^e keer. Na een paar keer diep zuchten is alles volgens het stappenplan van Google gegaan. Ik ben blij dat ik achter zo’n ampulbreker ben gegaan.
Vriendjelief en ik zijn redelijk veel bezig met de aankomende eisprong, we giechelen er wat stiekem om en maken van die grapjes die alleen wij 2-en snappen. Eigenlijk direct vanaf de dag van mijn eisprong krijg ik weer de bekende (menstruatie) steken in de onderbuik. Als ik heel eerlijk ben word ik vrij onzeker over die steken.

Onzekerheid van mijn mannetje

Half januari. Cyclusdag 23
Ik heb het al een paar keer gehad over de 2 gynaecologen die het beleid bepalen over de vruchtbaarheidsbehandelingen. Het is makkelijker om hen voortaan gyn F en gyn N te noemen.
Zoals afgesproken is er na deze echo besloten op te hogen naar 116EH omdat er geen verandering te zien was. Mijn mannetje was deze keer ook mee. Na het bezoek zei in de auto ineens: wat doe ik daar eigenlijk, waarom ga ik eigenlijk mee. Je hebt toch niets aan me, ik zit daar maar en heb niets te zeggen want ik zit me toch alleen maar op te vreten. Iedere keer hoor ik de gynaecologen iets anders zeggen. Nu zegt gyn N opeens dat het van belang is dat je voortaan zoveel mogelijk bij gyn F of bij hem moet komen voor de contoles om de continuïteit te handhaven. Totdat je een afspraak moet maken en zij zijn er op die dag niet, dan krijg je te horen dat iedereen de follikelecho kan uitvoeren en dat ze allemaal de stappen weten. Ook zeg hij dat je bij de volgende cyclus toch gewoon een tandje lager moet beginnen dan waar je nu geëindigd bent maar ik kan me herinneren dat hij eerder heeft gezegd dat het voor jou misschien verstandig is om te beginnen waar je bent geëindigd. De ene zegt dat het belangrijk is om te zorgen dat je een normale lengte cyclus krijgt maar gyn N zegt dat het niet uitmaakt zolang je uiteindelijk maar een eisprong krijgt. Ze zeggen iedere keer iets anders waardoor ze mij het gevoel geven dat ze geen flauw idee hebben wat ze doen.
Zo, mannetje van me, dat moest er geloof ik even uit. Voordat hij weg wilde rijden pakte ik hem even vast. Kijk me eens aan lief. Ik vind het heel fijn dat je er bent. Je hoeft van mij heus niet altijd mee dat weet je (los vh feit dat hij lastig weg kan van zijn werk) maar je aanwezigheid is erg fijn. Dat helpt mij erg schatje. Ook al zeg je niets ik voel dat ik dan niet alleen ben, voelt op de 1 of andere manier sterker. Ik vind het alleen jammer dat ik wel steeds je irritatie voel als we daar zijn. Ik snap het maar je zult dit toch wat meer los moeten laten. Ik spui ook en ik irriteer me ook maar ik heb het wel een soort van geaccepteerd dat dit gezeur en nu even is. Iedere keer als ik op controle moet houd ik in mijn achterhoofd rekening hiermee. Ik probeer het niet mijn motivatie ed. te laten beïnvloeden. We moeten het hier gewoon nog even mee doen totdat Rotterdam zijn opinie geeft. En klopt het allemaal wel wat ze doen dan moeten deze onprofessionele houding van hun dan maar voor lief nemen want het gaat er uiteindelijk om dat de behandeling juist is en dat het dus gaat werken. Dat weet ik ook wel zegt hij, maar ik vind het gewoon ook zo vreselijk dat er zo met mijn vrouwtje omgegaan wordt. Ik vind het niet leuk dat jij daar iedere keer zo moet liggen en dat ze op die manier aan mijn vrouwtje zitten. Heel lief dat ze zo denk lieve schat en ik ben blij dat je het zegt. Ik vind het fijn als je mee bent en je steunt me heus wel op die manier maar ik wil niet dat je je steeds onprettig gaat voelen. Je moet maar meegaan als jij je daar prettig bij voelt en klaar voor bent zodat je die controles en mij als je vrouwtje een beetje kan scheiden. Maar ik wil niet dat jij je nutteloos voelt als je wel weer een keer meegaat, ik voel dat je bij me bent en dat is fijn.
Dikke kus mannetje.

Januari 2016

De eerste follikelecho’s van het jaar, ja meervoud want ik heb er inmiddels alweer 2 in dit nieuwe jaar opzitten. In mijn vorige blog vroeg ik me af hoe ik het nieuwe jaar in zou gaan, nou daar is een antwoord op gekomen. Spuitend. Ik zit nog steeds op de 100EH en moest om de 2 dagen terug voor een echo, direct na de kerst en direct na oud en nieuw. Ik heb zowel aan de linkerkant als de rechterkant van mijn eileiders weer druiventrosjes hangen, veel te veel. Naast het feit dat dit niet de bedoeling is, zijn de follikels ook nog eens te klein. Inmiddels zit ik op dag 19 en is er eindelijk een follikel een beetje aan het groeien. Nog niet de verwachte groeispurt die ik tijdens mijn vorige cyclus met de 100EH had en daarom heeft de gyn in de mijn dossier het advies geplaatst voor 125EH of overstappen naar Menopur. Ik moet maandag weer op controle (dag 21) en dan heb ik de gyn die het beleid bepaalt en ik hoop zo dat ik over mag stappen naar Menopur. Waarom? Omdat dit geen kunstmatig middel is, het hormoon wordt gehaald uit de urine van zwangere vrouwen ( Moeders Voor Moeders) en ik heb daar een goed gevoel bij. Natuurlijk zijn er succes verhalen met Puregon maar bij mij is het steeds een onoverzichtelijk zooitje in mijn eileiders, ik reageer gewoon te heftig erop. Daarnaast heb ik ook geen zin in weer een cyclus van zoveel dagen. Voel me net een proef persoon.
Maandag. Kan ik eigenlijk heel kort over zijn; nog steeds niet veel activiteit. Dosis wordt verhoogd naar 108 en ik krijg geen Menopur omdat de gyn vindt dat dit een te ouderwets middel is en je niet weet of de kwaliteit iedere keer goed is omdat het een natuurlijk product is. Een chemisch product kan je zo maken dat de kwaliteit gelijk blijft is en als je bij Menopur niet reageert, weet je niet of dit door je lichaam komt of omdat de kwaliteit van het product slecht is. De ene keer kan je dus wel reageren en de andere keer niet. Het is te onzeker zegt hij. Ik denk dan; tja, deze reactie heb ik op Clomid en nu dus ook op Puregon dus wat kan het kwaad…. De gyn gaat mij dit niet voorschrijven tenzij Rotterdam anders bepaald. Dat was mijn korte controle. Oh ja, en natuurlijk donderdag weer terug.
Donderdag. Ook weer een heel kort bezoekje. Qua activiteit hetzelfde als maandag, nihil dus. Advies, zelfde eenheden en de maandag weer terug. Als er dan nog hetzelfde is dan wordt de dosis verhoogd naar 116EH.Wat wel bijzonder was, was mijn gesprek met een man in de wachtkamer. Hij was opa van bijna 3 kleinkindjes, zijn dochter is nu zwanger van de 3^e. Zij moest hier zijn voor controle en hij paste even op haar dochtertje. Hij begon dit spontaan tegen mij te vertellen terwijl hij aan de overkant van de ruimte zat en het eigenlijk ook wel vrij vol zat. Zonder aanleiding begon hij te vertellen dat zijn dochter problemen had met zwanger worden en omdat het hier niet lukte is zij naar Rotterdam gegaan. Daar is het met 2 kinderen bij de eerste behandeling gelukt, van de 3^e is zij spontaan zwanger geworden! Ik heb aandachtig zitten luisteren en maar was tegelijk ook met stomheid geslagen. Vond het toch best bizar dat deze meneer uit het niets dit toch best persoonlijke verhaal met mij deelde. Ik heb hem helemaal niets verteld over mijn situatie.
Mijn vriend hoort alles gewoon aan en knikt een beetje tussendoor. Niet uit desinteresse maar dit is gewoon hoe hij doet als ik een heel verhaal vertel. Van ons 2-en ben ik de kletser, op alle gebieden dus als hij op alles verbaal zou reageren dan zijn we samen nog wel even bezig. Ik heb hem de afgelopen tijd niet gevraagd hoe hij erover denkt dat ik nauwelijks reactie heb terwijl de follikels bij 100EH opeens wel groeide. Ik weet dat hij het vervelend vind voor mij en dat hij aftelt tot Rotterdam. Het zit heus wel in zijn hoofd maar hij wil zich er niet door laten leiden en daarom benoemd hij dingen niet zo vaak of komt niet zo vaak op dingen terug. Dit helpt mij wel want deze manier blijf ik er niet in hangen. Door hem krijg ik het gevoel dat alles gewoon doorgaat en dat ik van de rest moet genieten.