1 doel maar 2 grenzen

In de auto,op de parkeerplaats, kwam het hoge woord eruit. Hij vond het zo ontzettend naar dat er iemand op die manier aan mij moet zitten. Hij had niet verwacht dat het onderzoek nu al zo anders zou zijn dan de follikelcontroles en moet er niet aan denken wat er allemaal bij de screening gaat gebeuren. Vreselijk vond hij het te horen waar de gyn tijdens het inwendige onderzoek allemaal naar aan het kijken was. Hij had expres al niet mee gekeken en begreep ook wel dat de gyn mij eigenlijk aan het begeleiden was tijdens het onderzoek maar het blijft een privé gebied wat bestemd is voor je partner en werd er echt akelig van. Van mijn flauwe gesprekjes en ‘grapjes’ naar hem toe was hij ook helmaal niet gediend. Hij was echt boos. Misschien naïef van hem en had hij zich niet goed (realistisch) voorbereidt op wat eventueel mocht gebeuren maar het zegt wel veel over zijn gevoelens over mij, over ons. Ik schrok natuurlijk wel van zijn reactie en probeerde hem in tranen uit te leggen dat ik al aanvoelde dat hij geïrriteerd was en dat ik hem probeerde te laten ontspannen door mijn flauwe gesprekjes omdat ik het anders niet zo goed wist. Iedereen dit kon voelen maar dat we daar kwamen om geholpen te worden en dat het dus niet het moment was om nors te gaan zitten doen of een zeer gesloten houding te gaan uitstralen, zei ik huilend tegen hem. Wij kozen er zelf voor om daar naartoe te gaan met dit probleem dus dan kan je toch niet verwachten dat ze geen inwendig onderzoek gaan doen. En dan moet je zeker geen rot-op-houding aan gaan nemen, je lichaamhouding sprak boekdelen hoor en je kon niet eens normaal antwoord geven op de vragen van de assistent. Ze zijn er voor ons omdat wij dit willen en dan ga je zo doen. Dus voordat ik het wist zaten we ruziënd.  Beetje anders einde dan waar ik vanuit was gegaan. Geen geknuffel, geen slaak van opluchting maar juist 2 uiterste. Bekijk ik het allemaal te zakelijk? Natuurlijk ben ik geen robot en heb ik er gedachtes bij maar ik had me wel ingesteld op veel (intieme/persoonlijke) vragen beantwoorden, inwendig onderzoek en misschien bloed prikken. Ik heb me daarop ingesteld dus misschien daarom mijn emoties even aan de kant gezet omdat dit gewoon moet gebeuren. Het is daarom ook dat ik denk; nog 1 onderzoek en dan uitslag. Het is niet leuk maar dit moet je nog 1x doen om een beeld te krijgen dus dan doen we dat. Even tanden op elkaar, dat kan je want je bent sterk. Snap heus dat manlief het niet fijn vindt om te horen ‘wilt u een kamertje of lukt het wel om binnen een uur uw zaad in te leveren’ maar ik begrijp niet goed dat het zo heftig voor hem is. Het is enige wat ik me kan indenken is dat je verplicht je daad moet verrichten en dit in een potje moet mikken. Nee, romantisch is het niet. Maar je hoeft geen gefriemel aan je lijf, niet 100x terug, jezelf spuiten, je overleveren aan de hormonen die door je lijf gieren, steeds een andere arts voor je te hebben. Jij moet alleen maar dat ene dingetje doen waar je eigenlijk niet zoveel van gaat merken en niets aan overhoudt. Deze verwijten hoorde ik mezelf tegen hem schreeuwen. Niet erg liefdevol natuurlijk maar ik kon er op dat moment gewoon niet bij dat hij uitgerekend nu (in mijn ogen) moeilijk ging doen en nu met een uitbarsting van emoties kwam. Begreep hij dan niet dat dit soort dingen nodig zijn om een beeld te krijgen waarom het niet lukt, wat er mis is met mij! Wat had hij anders verwacht? We zijn stil naar huis gereden.
Thuis elkaar eindelijk vast gepakt en rustig gepraat. Manlief heeft nu pas echt gevoeld, beseft waar hij in zit. Soort realiteitscheck. Ik heb dit al een tijdje en daarnaast ben ik zo ie zo een uiter en een kwebbelaar. Soms ook wel te (los van de hormonen). Ik weet niet of ik dit deze emotionele rollercoaster aankan. Ik en bang voor de uitslag en ik weet niet of ik de behandeling dan wel wil. Het doet zoveel met me. Ik wil jou een ons niet anders gaan zien, anders gaan voelen. Jij bent veel sterker dan ik. Ik vind het heel knap van je maar ik ben niet zo. Jij hebt een kracht en instelling die ik niet op dat vlak in me heb denk ik. Ik moet hier allemaal over na denken, laten bezinken. Het is nu nog zo vers dat ik er niet helder naar kan kijken. Ik begrijp wat je allemaal zegt en natuurlijk moet jij alles ondergaan en is het niet eerlijk als ik mijn deel niet doe maar dat is het juist denk ik. Ik vind het aan de zijlijn staan erg moeilijk, ik voel zoveel voor je dat het vreselijk vind wat jij moet ondergaan. EN dan ook nog eens op een gebied van ons is.
Na dit alles heb ik weet ik dus nu wel dat zijn grens van behandeling eerder is bereikt dan mijn grens. En dat is aan de ene kant prima want we zijn 2 individuen en zijn gevoel moet ik respecteren, maar ik ben wel bang dat zijn grens ver van die van mij vandaag licht en dan wordt het moeilijk.
De dagen na het onderzoek zijn we rustig geweest en hebben we elkaar vaker opgezocht voor een knuffel. Gelukkig werd hij langzaam aan weer zichzelf waardoor mijn gedachte over het grensgeschil is gaan liggen en heb ik mezelf gerustgesteld met; dat zien we dan wel weer. Iedere hindernis per stap.